Recensie

Voorstellingen met rauwe woorden, diepe teksten en zinnen die normaal alleen in boeken staan: literaire voorstellingen zijn Nederland langzaam maar zeker aan het veroveren. Een van die voorstellingen is Terug naar Prinsenplein, waarin dichter Gershwin Bonevacia op zoek gaat naar zijn 10-jarige zelf, Gush. Wij hebben deze voorstelling bezocht om jou te laten weten wat je moet verwachten bij het boeken of bezoeken van deze voorstelling.

De première van Terug naar Prinsenplein

Podium Mozaiek in Amsterdam had de try-outs en première van Terug naar Prinsenplein tot in de puntjes verzorgd. Bij aankomst werden we verwelkomt in het volle café van het theater. De sfeer zat er in elk geval al goed in: een breed scala aan verschillende mensen had zich bewogen naar de voorstelling. Na een korte aankondiging mochten we de zaal betreden. Een wit decor dat oogt alsof het de binnenste muren van een ruimteschip zijn, wacht ons op. Liggend in het decor is het glinsterende materiaal van een astronautenhelm en ruimtepak te zien.

Eenmaal wanneer de voorstelling begint, wordt al snel duidelijk dat niemand minder dan Gershwin Bonevacia in het ruimtepak zit. Hij begint zijn tijdreis met een gedicht over wat zijn volwassen-ik het 10-jarige kind in hem heeft geleerd. Het klinkt alsof beide versies met elkaar leven, zonder dat enige tijd hen scheidt. Echter kan niet alleen het kind leren van de dichter, vooral andersom komen in de voorstelling veel waardevolle lessen terug.

Van slechte kinderen tot stoere jongens

We schreven al eerder in de recensie dat in Terug naar Prinsenplein Gershwin Bonevacia zijn publiek mee op reis. Een reis die begonnen is dankzij een foto van Gush die Gershwin als volwassenen tegenkomt. In eerste instantie herkent hij het jongetje op de foto eigenlijk niet.

Op zoek naar zichzelf neemt hij ons mee door zijn jeugd: van veertien keer verhuizen tot de vroege wens om woordkunstenaar te worden mét dyslexie en van slechte kinderen tot stoere jongens. In elk stuk zit een zorgvuldige keuze van woorden maar ook van gevoel. De zorgvuldigheid van Terug naar Prinsenplein zorgt ervoor dat twee werelden elkaar kunnen ontmoeten: de een vindt een bron van herkenning en de andere ervaart een klein hoofdstuk van iemand anders zijn jeugd.

De kinderen van Prinsenplein

In een interview in de Volkskrant zegt de dichter dat de stoerste jongens voor minder stoere jongens zorgen in Rotterdam-Zuid, maar wat zijn voorstelling duidelijk maakt is dat hij nog een manier voor zichzelf heeft gevonden: het spoken word.

Aan het einde van de voorstelling maakt Gershwin Bonevacia namelijk duidelijk dat hij deze voorstelling heeft gemaakt voor kinderen zoals Gush, kinderen die net als hij volwassen zijn geworden in soortgelijke omstandigheden. Toch is de kracht van Terug naar Prinsenplein groter. Voor alle Nederlanders heeft de voorstelling meer dan genoeg in petto om te boeien, zelfs nadat de avond voorbij is.

Gershwin Bonevacia in het theater?

Ben je een programmeur van een theater en heb je na het lezen van deze recensie over Terug naar Prinsenplein vragen over Gershwin Bonevacia’s voorstelling? Neem dan contact met ons op.

Foto: Gergely Ofner