Recensie De Moedermonologen

Elke maand schrijven wij een artikel in de vorm van een recensie. Het onderwerp gaat altijd over een van onze artiesten waaraan wij een bezoekje hebben gepleegd, zodat jij weet wat je kan verwachten bij het boeken of bezoeken van een voorstelling. Deze maand richten we ons recensie-spotlicht op De Moedermonologen – een voorstelling over de struggles, taboes en scherpe randjes van het moederschap.

Drie actrices, tien monologen

De bedenkers van de voorstelling zijn Renate Reijnders en Jennifer Evenhuis. Ze vertrouwden elkaar eigen ervaringen van het moederschap toe. Uiteraard de leuke dingen, maar ook de keerzijde – de onzekerheid, de schaamte en de moeheid die het moederschap met haar meebrengt. In het begin was het nog voorzichtig, een beetje aftastend: wat kan je wel zeggen en wat niet? Echter, al gauw kwamen ze er achter dat hun ervaringen geen onbekendheid waren voor menig vrouw.

Vandaag de dag staan ze samen op het podium en schrijven wij de recensie over de Moedermonologen. Hier delen ze per avond, tien monologen van vrouwen over het moederschap. Dit doen ze overigens niet alleen met zijn tweeën. Per voorstelling krijgen ze ondersteuning van een collega-actrice. De avond dat wij de voorstelling hebben bezocht in Den Haag was het aan niemand minder dan de Haagse Anne Marie Jung. Tijdens andere voorstellingen delen actrices zoals Ilse Warringa, Nadja Hüpscher, Margôt Ros, Lucretia van der Vloot, Tatum Dage-let, Astrid van Eck, Rian Gerritsen en Manoushka Zeegelaar-Breeveld het podium met Renate en Jennifer.

Voor moeders, door moeders

We werden verwelkomd in een zaal waar het publiek alleen maar uit vrouwen bestond. Iets wat op zich best wel logisch was gezien het onderwerp van de voorstelling. Overigens dat er alleen maar vrouwen in de zaal zaten was ook een beetje een overdrijving: er was één man die zich aan de voorstelling waagde. Toch mag het wel duidelijk zijn dat vaders ook van harte welkom zijn. Graag juist!

Het decor wond trouwens ook geen doekjes over het onderwerp van de voorstelling: een zilverkleurig kunstwerk van een barend persoon omringd door kleinere poppetjes. Dat laatste liet die ons een beetje denken aan Among Us. Dat voorspeld veel goeds!

En toen begon de eerste monoloog. Het leek in eerste instantie te gaan over de handigheid van de vrouwen in de familie van de moeder van wie de monoloog was (snap je het nog?). Toch bleek het al snel een ode te zijn aan de hoeveelheid aan taken dat moeders moeten balanceren om het huishouden – hun man en hun kroos – in balans te houden.

Het deed ons denken aan het feit dat een van de actrices aan het begin van de voorstelling zei dat ze een magnetronmaaltijd had geregeld voor haar man en haar dochter. Uiteraard omdat ze die avond op het podium stond – een handeling die veel vrouwen met én zonder kinderen zullen herkennen, terwijl het met enige regelmaat voor lief wordt genomen.

Niet goed of fout, maar oprecht

Niks in deze voorstelling betekent overigens dat het goed of fout is. Dat is het mooie van De Moedermonologen. Het is oprecht, rauw en herkenbaar: van het verhaal van een traditionele huismoeder die haarzelf vaak minderwaardig voelt ten opzichte van de werkende vrouw, maar er ondanks alles niks aan zou veranderen omdat ze zo er optimaal voor haar kinderen kan zijn. Tot de moeder die zo moe is na weer een lange dag wiens enige verlangen haar bed is, om toch door alle uitputting heen het mooie van haar gezin niet te missen. En uiteraard nog veel meer.

Geen gedachte of gevoel is vreemd. Voor thema’s die buitenstaanders niet zo snel zouden begrijpen is er plek in de voorstelling. De tijd is namelijk aangebroken dat ook over de rauwe randjes van het moederschap gepraat mag worden: zoals een kind hebben waarvan je had gehoopt dat ‘ie anders was, hoe moordend gek je kan worden van het eeuwige ge-“mama!” van kinderen, angst voor het verliezen van ouderschap én onvruchtbaarheid. In De Moedermonologen worden deze zeer zeker besproken.

Iets om over te praten

Dat deze monologen voor veel herkenning zorgden, mocht na de voorstelling duidelijk zijn. Onder het genot van een drankje praatte veel vrouwen nog na over hun eigen ervaringen met het moeder-zijn. Zo was het natuurlijk ook niet anders met ons gezelschap aan de tafel: de voorstelling werd aangeraden aan moeders die er niet bij waren maar het ook echt moesten zien. Verder werden er kwesties – onder andere het regelen van magnetronmaaltijden als wij een avond niet thuis zijn – nog even goed nabesproken.   

De Moedermonologen in het theater

Wil je de voorstelling bezoeken na het lezen van deze recensie over De Moedermonologen? Bekijk dan de speellijst van De Moedermonologen om te zien wanneer ze bij jou in de buurt spelen.

Ben je een programmeur van een theater en heb je na het lezen van dit artikel vragen over deze voorstelling? Neem dan contact met ons op via ons contactformulier.

Foto: Anne van Zantwijk